Giuseppe Penone bedankt de ziekenzusters van het Sint-Janshospitaal voor hun inspanningen bij het verzorgen van ziel en lichaam van al wie hier ooit verbleef. En omdat Penone een Italiaans kunstenaar is, met bovendien een grote fascinatie voor de natuur, doet hij dat groots en met verve. Voor de deur van het voormalige zusterklooster verrijst een marmeren eiland uit het water. Op het witte marmer onderscheid je de oorspronkelijke donkere nerven. Penone legde ze bloot en accentueerde ze. Want ze geven het gesteente leven, net zoals de menselijke aderen het lichaam leven inpompen, en de zusters met hun goede zorgen menig arme ziel in leven hielden. Het wit-zwart van het kunstwerk verwijst bovendien naar het habijt van de zusters. Naast het eiland verrijzen enkele eikenbomen, waarvan de voorste deels omhuld wordt door een bronzen eikenbast. Uit een overhangende bronzen tak druppelt traag water. Het veroorzaakt een zachte rimpeling en dijt uit tot aan de bron. Een symbolische verwijzing naar de circle of life. Sober, hartverwarmend, tijdloos. Om even stil bij te staan.
